In memoriam Jacques van Egmond

Vrijdag 17 februari jl. kregen wij het bericht dat onze roeivriend Jacques plotseling in zijn slaap is overleden. Hij zou 27 februari 68 jaar worden.

Jacques was nog aan het wennen aan zijn status van pensionado. Hij had daarom ruimte het ‘inlooproeien’ op de woensdagen te coördineren en was ook graag op de vrijdagen bij Daventria van de partij. Hij kende veel mensen op de club en veel mensen zullen een herinnering aan hem hebben. Hij was wars van een opgeheven vingertje m.b.t. geboden en verboden en was daarmee voor ons “Watergruwels” een prettige non-conformist.

Het bericht van zijn overlijden kwam binnen als een schok. Negen jaar lang hebben we vele zondagochtenden enkele uren met elkaar gedeeld. Samen genieten van de machtige, veelzijdige schoonheid van de IJssel. Wat betreft zijn roeitechniek kunnen we niet melden dat die nou echt uitblonk, maar daarmee viel hij bij ons niet echt uit de toon.

Waar hij wel in uitblonk was zijn bijdrage tijdens de koffie. Een erudiete, belezen roeimaat hadden we in ons midden. Jacques was op de hoogte van de stand van zaken in de wereld en ook die namen we wat graag met hem door.

We “hoorden “zijn kinderen een beetje opgroeien, vernamen eerst nog over interessante symposia altijd elders op de wereld en later vertelde hij over zijn prachtige, exotische  wereldreizen. Hij was ook onze Jacques geworden; je sport samen en deelt wat lief en leed samen en voor je het weet zit de gehechtheid dieper dan je had vermoed.

We missen hem.

Los

Je zou er van alles in kunnen zien

Zo’n ochtend was het ook

Een zondagmorgen met rijp en uitbundige zon

Niemand was het nieuws nog vergeten

Voor wie het zag week de kade van een schip

Nam afstand van de rechterflank

Het schip bleef middelpunt en de rivier

Trok zich als een tedere sleep onder de boot door

De walkant dreef verder weg, maakte zich met gevels,

torens, water en omringd door weilanden

los van de werkelijkheid

Zachtjes schoof de stad naar achter

We hadden geen idee wanneer

We weer terug zouden zijn.

Naar ‘Oostenwind’ van Heleen Bosma