Daventria 100 km Rees-Deventer in 1984

Voor ons eeuwfeest verzonnen we heel veel onderdelen, zoals een jeugdwedstrijd in de haven, een 4 km wedstrijd op de IJssel, een fietstijdrit, een fotowedstrijd met als onderwerp ROEIEN en… de 100 km, een toertocht met wedstrijdkarakter, zoals dat toen heette.

Het jaar ervoor hebben we met 2 ploegen in C4en geprobeerd of het überhaupt mogelijk was. Allereerst moesten we uitzoeken waar we zouden moeten starten. 100 km terug over IJssel vanaf Daventria. Dat bleek in Rees te zijn. Met een walploeg, voor het geval dat..., startten we en wat bleek, het werd meteen een wedstrijd. En... het kon!

We gingen uitzoeken of er in Rees wellicht ook een roeivereniging was. Dat bleek het geval, echter het was een zogenaamde slapende vereniging. Soms roeiden enkele oudere leden wel eens op de Rijn een stukje. Ik ben de voorzitter gaan bezoeken en heb uitgelegd wat de bedoeling was. Samen met hem zochten we een goede locatie om te starten. In de haven aan de walkant konden alle boten naast elkaar liggen. We organiseerden volgboten, 1 voorop en 1 achterop, (de rode lantaren). Toen heb ik me bezig gehouden met het bellen naar tientallen verenigingen ook in Duitsland en een enthousiast promotieverhaal gehouden. Zelfs heb ik via de roeibond geprobeerd in contact te komen met de Olympische 4 van 1984 met Ronald Florijn. Het geluk was dat het roeiseizoen na de Spelen voorbij was en de heren er daarom wel oren naar hadden. Met een roeiboot op de Rijn, het Pannerdens kanaal en de IJssel. Een avontuur! Maar er deed ook een heel goede dames 4 mee. Uiteindelijk leidde het ertoe dat we met 25 ploegen, dus 125 roeiers, aan de start van deze toentertijd idiote uitdaging stonden. We regelden sponsors, botenvervoer voor meerdere ploegen. We hadden heel veel verenigingen gebeld in Nederland, maar ook in het buitenland en er was inderdaad een Engelse ploeg en er waren meerdere Duitse ploegen.

De start was vrij chaotisch. Men mocht niet tegelijk de Rijn opvaren i.v.m. scheepvaart dus je moest aan de kant blijven. Dat betekende dat iedereen poogde als eerste de haven uit te varen. In de haven was het een hele kunst voor de stuurman om in die warboel van boten niet tegen elkaar te botsen.

Op de Rijn kreeg men te maken met Rijnaken en die kunnen grote golven maken. Niet alle ploegen waren daarop goed voorbereid, maar de meeste hadden hoosblikken of zelfs pompen aan boord. Een roeier moet eten en drinken. Doordat de meeste ploegen onderweg van stuurman wisselden op het water kon dat op dat moment gebeuren. Sommige ploegen roeiden met een vaste stuurman en moesten dan laten lopen om te kunnen eten. Dat kostte veel tijd. Onder de brug bij Emmerich is de Rijn zeer breed. Ter hoogte van het pontje bij Pannerden is onduidelijk aan welke kant je moet passeren, de IJsselkop is berucht om de sterke stroming.

De ploeg van Daventria lag voorop, maar werd ingehaald door een Duitse ploeg uit Keulen. Bij de verplichte stop van 30 minuten bij Rhederlaag moest je uit de boot en kon je eten en je verzorgen.

De Daventriaploeg ging net iets handiger het water weer op en was als eerste weer op de IJssel. Bij het pontje bij Bronkhorst stond familie de ploeg aan te moedigen.

In Deventer regelden we dat het leger een lange steiger van pontons dwars over de haven installeerde zodat veel boten tegelijk konden aanleggen na de finish. We regelden een spandoek over een groot stuk van de breedte van de haven, een giga wisselbeker als prijs voor de winnaars, we regelden een fanfarebandje voor bij de prijsuitreiking en de roeicoryfee Jan Wienese, gouden medaille op de Olympische Spelen in 1968, om de prijs uit te reiken, etc., etc. Tot slot probeerden we om de tv te interesseren en dat lukte bij Veronica.

Uiteindelijk in 6 uur en 21 min finishte Daventria in de plenzende regen als eerste en kwamen de Duitsers uit Keulen als tweede over de finish.

Het was heroïsch. Met blaren in de handen

De ontvangst op het botenhuis van Daventria was emotioneel. Een juichende menigte op het botenhuis begroette elke binnenkomende ploeg met ovationeel applaus.

De prijs voor de winnende ploeg was een medaille en die enorme wisselbeker en voor iedereen bier.

Deze wedstrijd was zo'n succes dat we de jaren daarna, rond de verjaardag van Daventria, de wedstrijd weer uitschreven. Op het hoogtepunt deden er meer dan 50 ploegen mee. In 1984 zelf een ploeg uit Amerika, aangevuld met Matt Nelissen. Later werd de start verplaatst naar Rhederlaag en vervolgens naar Roeivereniging Isala in Zutphen. Toen ook dat leidde tot steeds strengere eisen van Rijkswaterstaat en de belangstelling afnam is het een stille dood gestorven.

Maar we hebben altijd nog de beelden.

De beelden zijn vanaf een VHS-band gedigitaliseerd, dus niet van bijzondere kwaliteit, maar geven wel een duidelijk beeld van de happening.

Korte impressie NOS Sportjournaal (7 minuten)

Verslag Veronica Sport (22 minuten)