Henriëtte Put overleden

Op maandag 26 september is ons lid Henriëtte Put overleden. Zij is geboren op 1 september 1925 en was sinds 1 juli 1954 lid van onze vereniging. Zij was het oudste lid van Daventria met ook de meeste verenigingsjaren. In haar 62 (!) Daventria-jaren heeft zij veel meegemaakt en heeft zij de vereniging enorm zien veranderen.

In 1954 heeft Roek de Kroes (vader van Jan Jaap) zijn collega Henriëtte leren roeien. Zij maakte toen deel uit van een groepje collega’s van Thomassen&Drijver. Henriëtte werkte in het laboratorium van T&D als microbiologe en is na haar pensioen gepromoveerd in Wageningen op het langer goed houden van rozen als snijbloemen. Zij deed bij Daventria overal aan mee – op haar eigen manier. De Roeimarathon bij het eeuwfeest in 1984 was een echte wedstrijd. Zij nam deel aan de kortste afstand (Zutphen – Deventer). De aanmoedigingen, die zij bij de start kreeg, pareerde zij waardig met een ‘Wij doen ons best’, om het traject vanaf Zutphen keurig als toertocht te volbrengen. Naast het roeien was Henriette ook dichter en fotograaf. Zij publiceerde dichtbundels (o.a. Van water en kleine diertjes) en maakte veel foto’s. Over de nieuwbouw in 2000 heeft zij een mooi fotoboek gemaakt, dat helaas verloren is gegaan. Bij de Daventria-weekend in 2014 -met de opening van het vernieuwde botenhuis, de viering van het 130 jarig bestaan en de IJsselregatta- was zij nog actief aanwezig. Zij kreeg toen ook bloemen voor haar 60 jarig lidmaatschap. In een recent interview (sept 2014) in de Bellnote met Robert Duzijn is Henriette nog zelf aan het woord over haar leven bij Daventria.
 
Een zeer trouw lid en kleurrijk mens is heengegaan.
 
Namens het bestuur en met input van Jan Jaap de Kroes en Rob Bilderbeek
Gerbrand Naeff, voorzitter
 
Naar verluidt is er aanstaande zaterdag 1 oktober gelegenheid afscheid van Henriëtte te nemen om 13.00 uur in het kerkje in Diepenveen. Als er nadere informatie komt zal dit bericht worden aangevuld.


–  –  –  –  –  –  –  –  Interview door Robert Duzijn (artikel uit 2014)  –  –  –  –  –  –  –  –

Henriëtte Put 60 jaar lid van Daventria

Henriëtte Put, 89 jaar oud, is 60 jaar lid van Daventria. Doe haar dat maar eens na! In de ALV van maart dit jaar en ook bij het lustrumfeest op 13 september heeft het bestuur daar natuurlijk bij stil gestaan. Maar wat vindt ze er zelf van? Een gesprek.

We spreken af in haar huis vlakbij de Bergkerk, een prachtige plek. De steile trappen worden wel steeds lastiger te nemen, maar het gaat nog. Henriëtte geeft de lekkere hapjes al klaar staan, we kunnen meteen beginnen.

Henriëtte Put, geboren op 1 september 1925 in een groot gezin in het Noordhollandse De Rijp (tussen Purmerend en Alkmaar), houdt al vroeg van het water. Met allerlei geknutselde vaartuigjes, pieremegoggels noemt ze ze, verkenden ze de wateren in de omgeving, en ze zou altijd van het water blijven houden.

Ze studeerde medische microbiologie in Amsterdam en op veel latere leeftijd (1991) is ze ook nog gepromoveerd, aan de Wageningen Universiteit. Voor Henriëtte absoluut een hoogtepunt in haar lange leven. Evenals het roeien, maar dat komt zo…

Na haar studie werkte Henriëtte een tijdje in Amsterdam bij het Nederlands instituut voor Volksvoeding en daarna bij de CSM (suikerfabriek) in Gorinchem. In 1953 kwam ze in Deventer terecht, bij Thomassen & Drijver-Verblifa (TDV), beter bekend als de blikfabriek. Daar deed Henriëtte onderzoek naar verpakkingen voor voedingsmiddelen, zodat zich geen schimmels of andere ongerechtigheden zouden ontwikkelen in de blikken van TDV. Ze kwam in een technologische omgeving terecht, waar uiteraard arbeiders rondliepen, maar ook een flink aantal Delftse ingenieurs die allerlei nieuwe machines ontwierpen voor de blikindustrie. Eén van de mannen (het waren toch vooral mannen bij TDV) was Roek de Kroes, de vader van Jan Jaap. Hij roeide toen al jaren bij Daventria en nam Henriëtte op een mooie zaterdag een keertje mee. Dat was in het voorjaar van 1954. Henriëtte zou nooit meer weggaan bij Daventria.

De Roei was toen nog bij de Prins Bernardsluis gelegen, vlakbij waar nu nog de kanovereniging ligt. En dat was ook mooi dichtbij TDV, dus regelmatig roeide Henriëtte tussen de middag een eindje de IJssel op. Ze zat onder andere in een damesacht, die zowel met scullen als boordroeien bezig was. In de introductietijd bij Daventria was het toen gebruikelijk om de nieuwelingen te laten scullen én boorden (moesten we maar weer eens herintroduceren – red.). Landelijke wedstrijden roeide Henriëtte niet, het werk was flink pionieren en nam veel tijd in beslag: “het werk komt voor het meisje”. Maar zodra het kon, stapte ze in de boot: niets is fijner dan op het water te zijn. Het is net als met dansen (doet Henriëtte ook nog steeds), je lijf in beweging maakt ook in je hoofd iets los. Ongelooflijk genieten. Vrijheid.

Henriëtte roeide zo’n 3x in de week en deed mee aan allerlei regionale wedstrijden en toertochten in Friesland en Overijssel, buitenlandavonturen waren er in die tijd eigenlijk niet. Ze herinnert zich nog de Pinksterwedstrijden op de IJssel, waar roeiers van Isala en Daventria aan meededen, en die zich afspeelden in de buurt van slot Nijenbeek. Met keerboeien en een hoop gezellige drukte op het water, een suikerklontje mee voor de broodnodige energie. Rijkswaterstaat deed het nog kalm aan in die tijd, de vrachtschepen hielden gewoon even pauze.
Overigens was de IJssel en omgeving ook in die tijd niet zonder risico’s. Henriëtte kan zich nog goed een ongeval bij de sluis herinneren, waarbij een viertje onder een vrachtschip terechtkwam, gelukkig geen persoonlijke ongevallen, maar wel een grote schrik voor de vereniging.

Henriëtte heeft veel ontwikkelingen meegemaakt op de Roei en fenomenen die opkwamen en weer verdwenen. Zo waren er in de jaren tachtig elk jaar de zgn. vaardigheidsproeven voor alle leden, voor wedstrijdroeiers waren ze zelfs verplicht. De proeven werden gehouden op het Twentekanaal bij Zutphen, en de deelnemers (in de hoogtijdagen deden zo’n 100 mensen mee) moesten in de skiff binnen 2 uren een leeftijdsafhankelijke afstand roeien. De afstand varieerde van ca. 12 km voor oudere dames tot 20 km voor jonge mannen. Het was een feestelijk gebeuren met veel lekkere hapjes en drankjes en natuurlijk diploma’s voor alle geslaagden. Henriëtte was er elk jaar te vinden. Toen zij in 2009 meedeed aan een coachopleiding bij Daventria en er gezocht werd naar een interessante uitdaging, hoefde Henriëtte dan ook niet lang na te denken. Samen met o.m. Dee Zeeuw van der Laan en Margaret Zeggelink organiseerde zij, op inmiddels 84-jarige leeftijd, een vaardigheidsproef nieuwe stijl, op het Overijssels kanaal ditmaal. Deelname was nu niet verplicht, er deden zo’n 15 mensen mee, waaronder de interviewer. Mooi evenement, heerlijk skiffen op het kanaal, en dankzij de vele bruggen nog spannend ook. En we bleken alle 15 vaardig.

Een andere mijlpaal in Henriëtte’s diamanten lidmaatschap: het eeuwfeest van Daventria in 1984. Ze heeft er warme herinneringen aan overgehouden, 100 jaar! Zij heeft zich toen gestort op de lay-out van het lustrumboek “100 jaar Roei- en zeilvereniging Daventria 1884-1984”, alles nog met schaar, lijm en plakband in die tijd. Met als resultaat een kloek standaardwerk, waar het latere lustrumboek 2009 en de recente lustrumbellnote (2014) mooi op voortborduren.

Het botenhuis, ook al zo’n rode draad in zestig jaar lidmaatschap. Henriëtte heeft dus nog de oude plek bij de sluis meegemaakt, de verhuizing naar de Zandweerdplas in 1976 en de nieuwbouw in 1999-2000, onder architectuur van Coraline Vester, waar Henriëtte zelf ook actief heeft meegeklust door het trappenhuis te sauzen. Ze heeft van die hele operatie samen met Jelly Gorter en Ellen Spanier een plakboek gemaakt, dat helaas zoek geraakt is…
En tot slot natuurlijk de verplaatsing en uitbreiding dit jaar, wat we in september zo indrukwekkend gevierd hebben (zie elders in deze Bellnote). Net als iedereen is ook Henriëtte erg blij met het nieuwe gebouw en de schitterende locatie, ze heeft er dan ook heel wat foto’s van gemaakt. Ze benadrukt het geweldig te vinden dat er met zoveel respect is omgegaan met het oorspronkelijke ontwerp. Maar je kunt het ook omkeren: juist dóór dit bijzondere ontwerp kon de uitbreiding zo ‘organisch’ gestalte krijgen. Alles klopt gewoon, met alle krediet voor Coraline.

Roeien heeft Henriëtte gedaan tot 2008, toen ze in de dubbeltwee roeide met Ellen Spanier of Hans Hiehle. Toen was Henriëtte ook al begonnen met het coachen van nieuwe fifty-fitters. Door lichamelijke klachten is het nu even wat lastiger geworden, maar als het haar gegeven is en de knieën werken weer een beetje mee, stapt ze volgende zomer zo weer in de boot of gaat ze weer coachen langs de waterkant. Henriëtte: nog vele jaren!