Euromasters 2018 in Munchen

Jaarlijks verzorgt de FISA, Fédération International des Société’s d’Aviron, opgericht op 25 juni 1892 te Turijn, onder andere masters regatta’s over 1000 m.  Vanaf je 27e ben je al master, veteraan, tot ruim boven de 90 jaar. In de verschillende leeftijdscategorieën en in de verschillende nummers kan je op vaak oud-olympische banen naast elkaar strijden om de eerste plaats. Iedere winnaar van een heat ontvangt een blik, oftewel medaille. Elke 3 minuten wordt een heat gestart. Gedurende de 4 dagen van de Masters Regatta’s  is het mogelijk om je voor meerdere heats in te schrijven. In dit geval, in Munchen bij de Euromasters waren er ruim 2000 deelnemers uit veel Europese landen, maar ook uit de USA, Japan en andere Aziatische en Amerikaanse landen. Dit jaar, van 26 tot en met 29 juli, was het erg warm op en rond het water. Hoewel je als roeier weleens het voorrecht kon hebben van een verfrissend briesje op het water.

De gang van zaken bij deze wedstrijden is dat een uur voor de starttijd de boegnummers opgehaald kunnen worden waarna je dus het water op kunt. Het zijn maar 1000 m wedstrijden dus een wedstrijdbaan van 2000 m kan voor de helft gebruikt worden om in te roeien.

De race duurt ongeveer 4 minuten en dan mag je weer van het water af, eventueel na het ophalen van een medaille aan het erevlot, vlak voor de tribune. En dan heb je het in Munchen over zowat een voetbalstadion maar dan in een rechte lijn, compleet met ruimten onder de schuine hellingen voor toiletten en kantoren.

Overigens, de baan op zich is best indrukwekkend. Het was immers de olympische baan van de Spelen van 1972. Wel een beetje verlopen maar groots van opzet; het was bijvoorbeeld even zoeken om de kleedkamers te vinden. De eerste indruk als je aankomt met eventueeel je bootje boven op je dak is van een enorme wijde baan met een mooie omgeving. Met helder water op het eerste gezicht: je kon grote vissen zien zwemmen bij de vlotten.

En dat je in Beieren bent wordt je duidelijk als je de koek en zopie-tent ziet, vrijvertaald de Bier und Wurst tent. Deze bestaat uit een instant, pop-up Skihut, compleet met geweien( van plastic) aan de muur.

Dan de wedstrijd. Daventria had twee pionnen ingezet: Yvonne Wolf en Bertus Blom.

Yvonne startte in de skiff, dubbel twee en in de vier. In totaal is ze 6 keer over de baan gegaan. Samen met oud-Daventriaan Sandra van Hees heeft ze haar heat in de dubbeltwee gewonnen in een tijd van 4:08,84. De andere wedstrijden eindigde ze in de middenmoot. De tegenstand was sterk en er moest hard gestreden worden om de heat te winnen.

Ik had me ingeschreven voor de skiff wedstrijd in het G-veld(65+) en in het F-veld(60+). Ik wilde me volledig op het skiff nummer  concentreren mede omdat combinaties met anderen niet mogelijk waren, dus had ik een zeer beperkte inschrijving. Alles of niets. Ik moest aan de atletieksprinters denken die voor een wedstrijd van 10 seconden alles op alles moeten zetten.

Desondanks had ik de nacht voor de eerste wedstrijd goed geslapen, ik leefde vol vertrouwen naar de wedstrijd toe.

De start verliep tegen gewoonte in erg goed, zij het dat ik twee meter buiten de met balletjes gemarkeerde baan geraakte. Terwijl ik bezig was deze koers te wijzigen kon ik het niet laten links en rechts te kijken naar mijn tegenstanders. En tot mijn grote verbazing en vreugde lag ik voor. Dat na 200 meter al. En ik had nog veel energie over om er eens flink tegenaan te gaan. De bekende vleugels. Op dat moment gebeurde er iets waardoor ik tot mijn stomme verbazing mijn stuurboord riem niet meer in mijn hand had. Hij zweefde ergens voor mij uit, onbereikbaar. Had ik me maar daarbij neergelegd maar ik wilde de riem pakken en viel daarmee uit de boot. Letterlijk dus.

De eerst gedachte was: dat kan dus ook nog. De tweede gedachte: best lekker zwemwater. De derde gedachte: hoe kom ik hier weg? Eerst maar naar de kant zwemmen. Dat schoot niet op. Een levensgrote drol dreef voor mijn gezicht langs. Zulk helder water en dan zulke drollen? Dan toch maar in de boot klimmen. Maar hoe moet dat eigenlijk? Was ik nou toch maar op de cursus gegaan van Robert. De drukstang zit in de weg. Eronderdoor kruipen? Hielp allemaal niets. Dan maar doorzwemmen naar de kant. De kamprechters werden ongeduldig. De volgende wedstrijd , bleek later, moest uigesteld worden. Uiteindelijk hebben de jongens van de reddingsbrigade mij geholpen aan de kant te komen en weer in te stappen.

Terug op het vlot: dit hoort erbij, kan gebeuren. Dit is sport, een spelletje. Zand erover en lekker gaan eten. Na een uurtje besloot ik mijn frustraties weg te roeien op de ergometer. Daar kreeg ik opeens het beeld wat er precies gebeurd was: ik ben met mijn blad juist na de uitpik tegen een bal gekomen. Dat is op een moment dat je boot de grootste snelheid heeft en dat je met de grootste snelheid je riem wegzet. Bovendien ben je dan bezig met draaien zodat je de riem toch al niet al te vast beet hebt. Volkomen duidelijk. Het kan iedereen overkomen.

Maar de volgende nacht doemt een vervelend scenario op. Wat als ik de volgende wedstrijd ook verpruts?

Is deze onderneming dan alleen maar voor... , ja voor wat? s’Nachts nemen kleine probleempjes grote vormen aan.

Ik heb me de volgende dag mentaal kunnen herstellen door met Nies de stad Munchen te gaan verkennen en steeds maar weer het mantra op te lepelen: het is maar een spelletje, stel je niet zo aan.

De wedstrijd in het F-veld op zaterdag startte ik om bovenstaande redenen heel voorzichtig. Naast mij in de baan lag Walter Eschmert, een heel goede ( voormalig Oost) Duitse skiffeur, die eerder op de dag al had gemopperd dat hij altijd verloor van die vermaledijde Hollanders. Deze keer had hij extra hard getraind en al drie blikken binnen ( ook in het G 1x veld). Het zou toch niet waar zijn? Maar na 500 meter lag ik op kop en had een goede race, alhoewel ik de laatste honderd meter nog flink werd belaagd door die vermaledijde Duitser. Ik won de heat en het bleek ook de snelste heat te zijn. Ik was de snelste van 72 deelnemers in 12 heats. Missie volbracht. De tijd van 3’50” is wellicht wat geflatteerd omdat er een windkracht 3 stond, precies in de richting van de wedstrijd.

Daventria mag dan internatinaal gezien niet zo’n grote vereniging zijn, maar kan zich in de roeikleding uitstekend onderscheiden. Ik hoorde verschillende malen roeiers tegen elkaar zeggen: Dort gibts die Holländer in das Bienenpäckchen..

Zondagochtend de boot weer op de auto geladen en ondanks de vakantiedrukte hebben we voorspoedig en plezierig terug naar huis kunnen rijden.

Volgend jaar vinden de Fisa World Rowing Masters Regatta van 11-15 september plaats in Hongarije. Wie gaat er mee?

Bertus Blom.