FISA 2016 , Kopenhagen

De wereldkampioenschappen voor veteranenroeiers waren dit jaar in Kopenhagen. Verdeeld in leeftijdscategorieën roei je over 1 km in 8 banen naast elkaar. Elke winnaar van de heat een blik, zodat je soms, zoals b.v. bij de skiffs, meer dan 10 heats en dus meer dan 10 kampioenen hebt.

Deel 1, de heenreis
Het begint met een onderkomen zoeken. Tijdig, want alle hotels, pensions, B&B's, Airbnb's zijn al snel volgeboekt. We waren met een relatief groot gezelschap Daventrianen. 4 Mannen en 10 vrouwen. De ploeg met Nelleke, Lieke, Nies en Kätheli, de ploeg Boordevol met Manga, Annelies, Krista, Charlotte, Marjolein met haar Martin, Yvonne, Bertus en ik en Tjalling als coach voor boordevol. Ja.., de verhouding man/vrouw is wel veranderd. Voor 3 augustus moesten de inschrijvingen en de betalingen zijn geregeld. Dat gaat via de wedstrijdcommissaris Johan Bollen. Uit het verleden bleek dat je dan nog niet alles hebt geregeld. De commissaris roeien moet daarna beslissen of je de gewenste boten mag meenemen en nieuw dit jaar, de commissaris botenwagen beslist of je een botenwagen meekrijgt voor het vervoer van de boten. Toen de eerste 2 hobbels waren genomen leek de derde hobbel onoverkomelijk, daar de Ijsselregatta tegelijkertijd is met de FISA. De uiteindelijke oplossing kwam er en toen konden we zaterdag voor vertrek gaan laden. Ik had een prachtig laadschema gemaakt en zo werden  6 skiffs, 3 tweetjes en een vier opgeladen. Wel zo'n 3 uur mee bezig geweest als verantwoordelijke. Alle bindtouwen nog eens gecontroleerd en nog even via huis Nelleke ophalen en dan op weg naar Denemarken. Waar ik normaal altijd richting Platvoet naar huis rijd beoordeelde ik de bocht te scherp met de uitstekende boten, dus koos ik voor de van Vlotenlaan. Dit bleek een slecht idee, want die bocht is erg nauw en een inschattingsfout zorgde meteen voor een kapotte Xinix. Hij bleef achter een lantarenpaal hangen. Shit tot de 10^e macht. Vele hulpzame handen brachten het wrak te voet weer terug naar de roei en met 1 boot minder toch maar op weg. In Bremen overnacht en de volgende ochtend weer verder. Telefoontje van Nies: Onze TomTom doet het niet meer en ze verkopen nergens kaarten. We bleken een uur rijden achter hen te zitten, dus afgesproken op een Deense Raststäte iets voorbij Odense. Dat lukte en zo reden zij achter ons aan. Toen werden we ingehaald door een auto die gebarend ons naar de kant verwees. Daar kregen we te horen dat de achterband van de aanhanger kapot was. We bleken op onze velg te rijden. Gek genoeg niks van gemerkt.

Een vastgeroeste krik en een auto die geen reserve band heeft, maar een soort spuitbus voor bandenreparatie zorgden voor paniek, maar Bertus was ook gestopt en hij had wel een krik. Samen konden we in de stromende regen snel de band verwisselen, terwijl Nies en Nelleke in gele jackjes het verkeer waarschuwden. Dus was de kapotte TomTom onze redding.  Verder veilig aangekomen op het botenterrein waar we onze bowa konden parkeren en waar we in de nog steeds stromende regen alle boten moesten afladen. Daarna het klooster opgezocht dat we hadden geboekt.

Deel 2, de wedstrijden
Elk jaar hangt er een enorme organisatie achter de FISA-wedstrijden. Elke 4 minuten een start gedurende 3,5 dag vanaf 's ochtends 8 tot 's middags 5 á 6 uur. We hadden een partytentje opgezet aan de baan voor als het zou gaan regenen, maar we hebben het vooral als ontmoetingplaats gebruikt en om in de schaduw te zitten, want het was de hele week stralend weer.
De finishlijn was the place to be als bekenden over de baan gingen.

Als eerste gingen de dames Boordevol over de baan op donderdagochtend. Ondanks moedige pogingen bleken ze niet opgewassen tegen het supersterke veld. Maar de jeugd heeft de toekomst, dus volhouden lady's, dan komt jullie tijd ook. Daarna het Nellekeviertje. Als hun coach heb ik nauwe banden met hen en stond dus trillend van de zenuwen bij de finishlijn. De verwachting was om bij de beste drie te komen. Derde zou al heel goed zijn. En daar kwamen ze ook in derde positie aangeroeid, maar zeer dicht op nummer twee. Met een fabuleuze eindsprint behaalden ze de tweede plek. Dat was in het E-veld (55-60jaar). Dus razend knap, maar wel een flink stuk achter de winnaars. Coach was trots. Het voert te ver om alle wedstrijden die Daventria heeft gevaren te bespreken, want het zijn er 20 geweest. Dat was dus het begin op donderdag. De vrijdag begon met Marjolein en Marieke in B 2- en boordevol in 4+, maar nu in de C-categorie (36-43jaar). Je kan niet winnen als je geen tegenstander hebt. Voor dat laatste zorgden onze dames, maar Marjolein en Marieke lagen toch mooi midden in het veld en konden goed meekomen. Voor boordevol gold dat het een prachtige ervaring was die ze nooit hadden willen missen. Daarna kwamen mijn vier dames weer aan bod in hun eigen leeftijdscategorie. Daar stond ik dus weer trillend bij de finishlijn. Daar kwamen ze... een kleine lengte voor op de rest. Uitzinnig werd ik. Hoe kan dat? Een goede ploeg, maar zouden ze dit kunnen vasthouden? Steeds duidelijker werd het dat het zou gaan lukken. Als ik dit type springen weer de tranen in mijn ogen van emotie. Het lukte. Gewonnen. Ze werden naar het erevlot geroepen. Blik. Jeah!!! Hun eerste FISA-blik. Later bleek ook nog eens dat ze de snelste tijd hadden van alle ploegen in de F4x. Dan ben je dus echt wereldkampioen.

Dat Bertus en ik nog moesten skiffen vergde wel een enorme knop die moest worden omgezet. Maar dat lukte aardig. Bertus werd 2e, ver voor de overigen uit, in de snelste heat. Elke andere heat zou hij hebben gewonnen. Mijn capaciteiten zijn wat geringer, maar tot mij  verbazing lag ik op 250m voor en op 500m nog iets, maar 2 andere ploegen liepen langzaam in. Mijn poging om bij 750m een eindsprint in te zetten werd door de heren gepareerd en ik bleef achter met het gevoel dat ik toch kan meestrijden in de kop van het veld. 's Avonds hebben we met de hele groep een restaurant onveilig gemaakt en dat was reuze gezellig.
Door de overwinning van mijn lieve dametjes kon mijn dag niet meer stuk. 's Nachts nog liggen nagenieten i.p.v. slapen. De volgende dag begon weer in de 2- met Manga en Annelies in dezelfde heat als Marjolein en Marieke, haar VADA-compaan.  Kan je thuis natuurlijk ook doen, wel wat goedkoper en minder tijdrovend, maar je mist de ambiance.  In de volgende heat startten Krista en Charlotte. Je kon zien dat ervaring helpt, want het ging veel beter dan gisteren. Daarna moest ik met Bertus in de 2x aan de gang. Het enorme lengteverschil zorgt wel voor enige aanpassing in roeistijl, maar toch lukte dat aardig. Eigenlijk kwamen we goed mee met de voorsten, met minimale achterstand. Bij 750m was 1 brul voldoende om de superkracht van Bertus te mobiliseren en zodoende slaagden we er in om winnend over de finish te komen. Blik...ook juichen.

De blikkenstand dames/heren was nu 1 : 1. Maar dat bleek niet voor lang. Eerst ging Kätheli in de skiff over de baan. Haar eeuwige rivaal, de franse Joelle, is onnatuurlijk sterk. Maar Kätheli liet zich niet kennen en met krachtige halen roeide ze, ver voor de overigen uit, naar de tweede plek. Maar kort daarna moest ze weer in de vier. Nies moest plaats maken voor Anita Snippe, de moeder van... Anita kende de baan al uit 1968 toen zij met Ingrid Dusseldorp in de 2x goud won bij de wereldkampioenschappen. Nu konden ze G (60-65jaar) starten. Anita heeft natuurlijk weinig met hen geroeid,  Kätheli net de skiff achter de rug. De verwachting was derhalve niet zo hoog gespannen, maar andermaal kwamen ze daar weer aangestormd op kop. Wat een ploeg toch.

De sfeer daar onderling werd het best getypeerd door een filmpje dat werd gewhatsapped op de groepsapp die we hadden aangemaakt. Daarin hoor je wat heen en weer gepraat door Manga en Tjalling over een rood petje, maar als ze zien hoe de ploeg ligt hoor ik Manga roepen:Ja, hoor, JA HOOR!... Hoooooooi, we hebben weer blik Dat staat voor de onderlinge sfeer. De stand Dames/Heren is nu en bleef 2 : 1. Wel hebben de jonkies zondag nog in de 8+, Marjolein en Martin in de 2x en de loveboat (Bertus,Nies,Nelleke en ik) in de 4x gevaren, maar dat leverde geen overwinning meer op.

Yvonne daarentegen roeit al enige jaren met de Dutchies een groep schier onoverwinnelijke dames uit het hele land. Yvonne was daardoor voor ons wat buiten beeld, maar haar skiffblik hebben we wel gevierd. Haar supereindsprint was net genoeg om de jagende tegenstand voor te blijven. Verder won zij ook in de 2x met Anneloes van de Alkmaarse en in de mix 8+. Zij is dus kampioen blikkentrekken van Daventria.

Het laden van de boten is dan het laatste wat nog moet gebeuren en toen alles er op lag reden Manga en Yvonne de botenwagen terug en kwamen, volgens een appje, ver na middernacht thuis. Om 12 uur al weer afgeladen in Deventer en zo kwam een einde aan een schitterende week met veel lol, spanning, geöganiseer, sfeer en resultaten. Volgend jaar in Bled.